شخصی نزد دو نفر مهمان شده بود یکی از آن دو نفر سه و دیگری پنج قرص نان بر سر سفره آوردند و به همراه مهمان هر ۸ نان راخوردند. مهمان هنگام ترک آن دو ۸  درهم به آنها داد که خود بین هم تقسیبم کنند. مردی که ۵ قرص نان آورده بود گفت  ۵ درهم من بر میدارم و ۳ درهم تو ولی دوستش قبول نکرد و خواست که دراهم به طور مساوی تقسیم شود.  بنابر این چون دو مرد به توافق نرسیدند نزد امام علی رفته و داستان خویش را برای ایشان بازگو کردند.شخصی که ۳ نان را بر سر سفره آورده بود به امام عرض کرد: فقط جهت  اینکه حق روشن شود نزد شما آمده ایم .امام فرمود: اگر حق را میخواهی فقط یک درهم به تو میرسد و ۷ درهم حق دوست توست.  شخص با تعجب گفت: یا امیرالمومنین این چه عدالتیست دوستم به من ۳ درهم داد قبول نکردم حا ل شما حق مرا فقط یک درهم میدانید دلیلش را بگویید تا قانع شوم.

امام فرمود: شما دو نفر ۸ قرص نان بر سر سفره آورده اید اگر هر قرص را به سه تکه مساوی تقسیم کنیم میشود ۲۴ تکه یعنی ۹تکه را تو و ۱۵ تکه دیگر را دوستت آورده و شما سه نفری تمام ۲۴ تکه را خورده اید و چون معلوم نیست چه کسی کمتر خورده یا بیشتر ،فرض را بر این میگذاریم که به یک اندازه خورده اید یعنی تو ۸ تکه از ۹ تکه ای که آورده بودی را خودت خورده ای و دوستت ۸ تکه از ۱۵ تکه ای را که خودش آورده بود خورده، و یک تکه از نانهای تو و ۷ تکه از نانهای دوستت را مهمان خورده. بنابر این ۸ درهمی که داده قیمت ۸ تکه ای بوده که یکی از تو و ۷ تا از آن دوستت بوده پس یک درهم به تو میرسد ۷ درهم به دوستت.

در خلال یک نبرد بزرگ، فرمانده قصد حمله به نیروی عظیمی از دشمن را داشت. فرمانده به پیروزی نیرو‌هایش اطمینان کامل داشت ولی سربازان وی دو دل بودند.

فرمانده سربازان را جمع کرد، سکه‌ای از جیب خود بیرون آورد، رو به سربازان کرد و گفت:
«سکه‌ای را بالا می‌اندازم، اگر رو بیاید پیروز می‌شویم و اگر پشت بیاید شکست می‌خوریم.»
بعد سکه را به بالا پرتاب کرد. سربازان همه به دقت به سکه نگاه کردند تا به زمین رسید.

سکه به سمت رو افتاده بود.
سربازان نیروی فوق‌العاده‌ای گرفتند و با قدرت به دشمن حمله کردند و پیروز شدند.
پس از پایان نبرد، معاون فرمانده نزد او آمد و گفت: «قربان، شما واقعا می‌خواستید سرنوشت جنگ را به یک سکه واگذار کنید؟»

فرمانده با خونسردی گفت: «بله»، و سکه را به او نشان داد:
هر دو طرف سکه «رو» بود.

جوانی با چاقو وارد مسجد شد و گفت :
بین شما کسی هست که مسلمان باشد ؟
همه با ترس و تعجب به هم نگاه کردند و سکوت در مسجد حکمفرما شد ، بالاخره پیرمردی با ریش سفید از جا برخواست و گفت :
آری من مسلمانم
جوان به پیرمرد نگاهی کرد و گفت با من بیا ، پیرمرد بدنبال جوان براه افتاد و با هم چند قدمی از مسجد دور شدند ، جوان با اشاره به گله گوسفندان به پیرمرد گفت که میخواهد تمام آنها را قربانی کند و بین فقرا پخش کند و به کمک احتیاج دارد ، پیرمرد و جوان مشغول قربانی کردن گوسفندان شدند و پس از مدتی پیرمرد خسته شد و به جوان گفت که به مسجد بازگردد و شخص دیگری را برای کمک با خود بیاورد
جوان با چاقوی خون آلود به مسجد بازگشت و باز پرسید :
آیا مسلمان دیگری در بین شما هست ؟
افراد حاضر در مسجد که گمان کردند جوان پیرمرد را بقتل رسانده نگاهشان را به پیش نماز مسجد دوختند ، پیش نماز رو به جمعیت کرد و گفت :
چرا نگاه میکنید ، به عیسی مسیح قسم که با چند رکعت نماز خواندن کسی مسلمان نمیشود !!!

با امیدی گرم و شادی بخش

با نگاهی مست و رؤیائی

دخترک افسانه می خواند

نیمه شب در کنج تنهائی:

بی گمان روزی ز راهی دور

می رسد شهزاده ای مغرور

می خورد بر سنگفرش کوچه های شهر

ضربه سم ستور بادپیمایش

می درخشد شعله خورشید

بر فراز تاج زیبایش

تار و پود جامه اش از زر

سینه اش پنهان به زیر رشته هائی از در و گوهر

می کشاند هر زمان همراه خود سوئی

باد … پرهای کلاهش را

یا بر آن پیشانی روشن

حلقه موی سیاهش را

مردمان در گوش هم آهسته می گویند،

«آه . . . او با این غرور و شوکت و نیرو»

«در جهان یکتاست»

«بی گمان شهزاده ای والاست»

دختران سر می کشند از پشت روزن ها

گونه هاشان آتشین از شرم این دیدار

سینه ها لرزان و پرغوغا

در طپش از شوق یک پندار

«شاید او خواهان من باشد.»

لیک گوئی دیده شهزاده زیبا

دیده مشتاق آنان را نمی بیند

او از این گلزار عطرآگین

برگ سبزی هم نمی چیند

همچنان آرام و بی تشویش

می رود شادان براه خویش

می خورد بر سنگفرش کوچه های شهر

ضربه سم ستور بادپیمایش

مقصد او خانه دلدار زیبایش

مردمان از یکدیگر آهسته می پرسند

«کیست پس این دختر خوشبخت؟»

ناگهان در خانه می پیچد صدای در

سوی در گوئی ز شادی می گشایم پر

اوست . . . آری . . . اوست

«آه، ای شهزاده، ای محبوب رؤیائی

نیمه شب ها خواب می دیدم که می آئی.»

زیر لب چون کودکی آهسته می خندد

با نگاهی گرم و شوق آلود

بر نگاهم راه می بندد

«ای دو چشمانت رهی روشن بسوی شهر زیبائی

ای نگاهت باده ئی در جام مینائی

آه، بشتاب ای لبت همرنگ خون لاله خوشرنگ صحرائی

ره بسی دور است

لیک در پایان این ره . . . قصر پر نور است.»

می نهم پا بر رکاب مرکبش خاموش

می خزم در سایه آن سینه و آغوش

می شوم مدهوش.

باز هم آرام و بی تشویش

می خورد بر سنگفرش کوچه های شهر

ضربه سم ستور بادپیمایش

می درخشد شعله خورشید

برفراز تاج زیبایش.

می کشم همراه او زین شهر غمگین رخت.

مردمان با دیده حیران

زیر لب آهسته می گویند

«دختر خوشبخت! . . .»

                چیزهای دیگر زشت می شوند.

                         وقتی مردم برخی چیزهاراخوب می دانند.

                                چیزهای دیگربد می شوند.

                                         بودن ونبودن یکدیگررا می آفرینند.

                                                 سخت وساده یکدیگرا پشتیبانند.

                                                       بلند وکوتاه یکدیگرراتعریف می کنند.

                                  پستی وبلندی به یکدیگر وابسته اند.

                                                                       قبل وبعدبه دنبال هم می آیند.

                                                                       بنابراین فرزانه

                                                              بدون انجام دادن کاری عمل می کند.

                                                        وبدون به زبان اوردن کلمه ای آموزش می دهد.

                                               اتفاقات رخ می دهندواو به آنها اجازه روی دادن می هد.

                                      مواردمختلف ناپدد می شوند واو به آنها اجازه ی از بین رفتن می دهد.

                               او دارد.بدون آنکه مالک چیزی یاشد.

                     عمل میکند.بدون آن که انتظاری داشته باشد.

             وقتی کارش به اتمام می رسد.آن را فراموش می کند.

     به همین دلیل یرای همیشه جاوید با قی می ماند.

پس از ۱۱ سال زوجی صاحب فرزند پسری شدند. آن دو عاشق هم بودند و

پسرشان را بسیار دوست داشتند.